Over ons Ervaringen

Vrijwilliger Trijn wordt 77 jaar, maar stilzitten? Geen denken aan!

28 oktober 2024

Vrijwilliger Trijn Spronk werkt op de afdeling van haar dochter

Trijn Spronk wordt in november 77 jaar. Stilzitten? Geen denken aan. Elke dinsdagochtend helpt ze op afdeling De Meeuw van locatie De Voord in Elburg. Terwijl de verzorgenden de bewoners wassen en aankleden, is zij het vertrouwde gezicht in de huiskamer. “Zonder vrijwilligers wordt het wel heel karig voor de bewoners”, ziet ze. Hanneke Wolf-Spronk is de dochter van Trijn.

Hanneke werkt al jaren als verzorgende IG op De Meeuw. Op een dag was er zo’n tekort op de afdeling dat ze haar moeder vroeg bij te springen. Trijn vond het zo leuk om te doen dat ze is gebleven.”

Kleding naaien
Al meer dan dertig jaar doet ze vrijwilligerswerk. “Ik begon op locatie De Hullen in Oldebroek. Samen met andere dames naaien we de kapotte kleding van de bewoners. Dat doen we elke drie of vier weken en soms vaker. Het is altijd heel gezellig. Ook heb ik een tijdje avondeten gekookt op de groep. Later werd ik gevraagd op afdeling De Griend in Elburg. Daar hielp ik met het eten.”

Ontbijt geven
Tijdens de coronapandemie kwam de klad erin. Vrijwilligers mochten een tijd niet komen werken. En toen kwam die vraag van haar dochter. “Ik ben er voor de mensen in de huiskamer en geef hen ontbijt”, vertelt Trijn. “Ik maak het gezellig en zorg ervoor dat alles goed gaat. Ik begin ’s ochtends om acht uur en ga om tien uur of half elf weer naar huis. Het zijn dus maar een paar uurtjes, maar de medewerkers zijn ermee geholpen. En het leuke is ook: als mijn dochter het over haar werk heeft, weet ik precies wat ze bedoelt.”

Aandacht voor de bewoners
Waarom mevrouw Spronk vrijwilligerswerk doet? “Dat zit gewoon in me. Het is een fijne invulling van ons leven, want ook mijn man doet van alles, zoals voor het Oranjecomité. De omgang met de bewoners geeft me veel voldoening. Ik kan er voor hen zijn en geef aandacht. Bewoners vinden dat fijn, het geeft hun rust. Ik vind het werk nooit lastig en neem het nooit mee naar huis. Elke dinsdag fiets ik met een voldaan gevoel terug naar Oldebroek. Ik blijf dit doen zolang mijn gezondheid het toelaat.”

Tot slot zegt ze: “Ik denk weleens: wat zou het mooi zijn als ook kinderen van bewoners kunnen bijspringen, al is het maar twee uurtjes in de twee weken. Dat zou enorm helpen, want ik zie dat dat hard nodig is. Voor de medewerkers is het fijn dat er in de woonkamer iemand is voor de bewoners, terwijl zij druk zijn in de kamers van de bedlegerige bewoners.”

Cookie-instellingen

Onze website maakt gebruik van cookies voor een optimale gebruikerservaring. Wilt u de website bezoeken en cookies accepteren?

Je browser is verouderd en geeft deze website niet correct weer. Download een moderne browser en ervaar het internet beter, sneller en veiliger!