'Het mooiste uurtje van de week, voor sommige bewoners'
13 februari 2024Roel en Jan Willem, twee van onze geestelijk verzorgers, vertellen over hun werk. Wat ze zien, wat ze hopen en wat ze mee willen geven. En ze kijken ook vooruit naar het aanstaande* pensioen van Roel. Waar sommige deuren sluiten, zullen anderen opengaan.
*Inmiddels is Roels pensioen begonnen.
Jan Willem en Roel zitten aan een ronde tafel in het kantoor van Roel. Voor hen op tafel een vers kopje thee. Ze kijken elkaar aan en zeggen tegelijk: ‘Wie begint?’ Jan Willem opent met te zeggen dat hun werk heel divers is. Nadat ze eerst in wat algemene termen over hun werk vertellen, komen ze al gauw tot dat wat hen zo drijft in hun werk. Ze vertellen dat het mooiste is, dat ze heel dicht bij de mensen mogen komen. ‘We beseffen ook wel dat we een luxepositie hebben.’, vertelt Roel. Hij doelt daarmee op de tijd en de ruimte die ze hebben om gewoon bij mensen te kunnen gaan zitten en met hen in gesprek te gaan. En dat levert vaak mooie en ontroerende momenten op.
Vrolijke bijeenkomsten
Roel en Jan Willem kunnen tal van voorbeelden geven. Een van die voorbeelden is het wekelijkse zanguurtje. Ze vertellen dat het ontroerend is om te zien wat dit met de mensen doet. ‘De twinkeling in de ogen, het glunderen, de tranen. Mensen die eerst met gebogen hoofd en gesloten ogen binnenkomen, gaan ineens verzitten en kijken op, worden actief.’ Wie vermoedt dat deze uurtjes er tamelijk serieus aan toe gaan, vergist zich. Het zijn vrolijke bijeenkomsten met veel plezier, humor en grappen. ‘Het mooiste uurtje van de week, voor sommige bewoners.’ Het geeft ook verdieping. Mensen voelen de ruimte om, te midden van de anderen, iets over zichzelf te delen. Bijvoorbeeld de vrouw die haar vader dankbaar is dat hij haar alle psalmversjes liet leren. Ze mocht vaak pas naar buiten als ze een versje kende. ‘Ik heb ze nu zo nodig, vertelt ze dan.’, zegt Roel. ‘Het zijn in feite de scheurtjes waar het licht doorheen komt, zoals Leonard Cohen zingt.’ [Anthem, Leonard Cohen, red.]
Ook in de individuele gesprekken die Roel en Jan Willem hebben, delen mensen hun verhaal. Het zal te maken hebben met het feit dat het ook gewoon over koetjes en kalfjes mag gaan. Jan Willem: ‘Deze gesprekken zijn net zo belangrijk. Vertrouwen ontstaat door interesse in het hele leven. Mensen vertellen soms dingen die ze nog nooit aan iemand verteld hebben.’ Hierdoor gaan ze zich ook wel hechten aan mensen. Iets dat het afscheid nemen wel moeilijker maakt. Ze vragen zich hardop af hoe dit zou zijn voor de collega’s in de zorg, die ook heel vaak afscheid moeten nemen. ‘Zouden we hier niet meer aandacht voor moeten hebben, door bijvoorbeeld een stuk toerusting?’ Als voorbeeld noemen ze de zingevingsgesprekken.
Nooit klaar
Roel zal binnenkort de deur achter zich sluiten, maar hij heeft in zijn werk steeds weer ervaren hoe mensen op bijzondere wijze hun deur voor hem geopend hebben. De kracht zit volgens hem in het verdiepen in de leefwereld van iemand. Wie is deze mens en hoe is het voor haar of hem om hier te wonen? Het werk brengt ook een knagend gevoel met zich mee. Het is nooit klaar. Terugkijkend stelt Roel zichzelf regelmatig de vraag of hij wel genoeg heeft gedaan. Tegelijk benoemt Roel dat het van belang is om ook een beetje mild te zijn. Voor jezelf en voor de ander. Dat wenst hij anderen ook toe. Jan Willem sluit af met: ‘En spreek goede woorden. Wacht hier niet mee tot je afscheid moet nemen.'